Monthly Archives: August 2006

กลัวหัวใจตัวเองจะถลำลึกลงไป ขี้ขลาดต่อความผิดหวัง ปากแข็งต่อความรู้สึก สำนึกต่อศีลธรรมและขนบ ชายขี้ขลาดคนหนึ่ง นั่งในรถกับผู้หญิงคนหนึ่ง ชายคนนั้น มองผู้หญิงคนนั้น แล้วก็เอ่ยคำอำลา เมื่อส่งผู้หญิงคนนั้นถึงที่หมายอย่างปลอดภัย บทสนทนาห้วนๆ ที่ผู้ชายคนนั้นคิดว่า อบอุ่นพอที่จะทำให้คนที่ฟังอบอุ่นไปด้วย แต่มันก็ไม่อุ่นพอที่จะละลายกำแพงของตัวเอง กำแพงแห่งความขลาด ความขลาด ที่สั่งสมจาก ประสบการณ์ จากเลขอายุที่ผ่านพ้นไปในแต่ละวัน ความกลัวต่อ ปฎิกิริยาตอบโต้ ที่จะได้รับจากกริยาที่แสดงออกไป ความเสียใจที่ปักลึกลงไป จากสิ่งที่สั่งสมมาในวันวาน ความผิดหวังที่ไม่อาจขืนได้ หล่อหลอมให้ความขลาดในตัวตนเติบใหญ่จนบดบังแรงปรารถนาของตน อากัปกริยาทุกท่วงทำนอง รวมไปถึงสายตาที่จ้องมอง ซ่อนแรงปรารถนาไว้เสมอ การฝืนแรงเรียกร้องของตัวเอง จากการใช้ท่าที จากการหยุดตัวเองไว้ ล้วนแล้วแต่ส่งผลสะท้อนกลับมาสู่ความเหงาของตัวเองทั้งสิ้น ผู้ชายขี้ขลาดคนนั้น อาจจะเป็น ผู้นำที่หาญกล้า ในทุกๆเรื่องยกเว้นหัวใจของตัวเอง ความเก่งกล้า สารพัดอย่าง ล้วนไม่สามารถแสดงออกมาได้ … Continue reading →

จั่นเจา เดินไปตลาดคนเดียว ขณะฝนตกพรำๆ ร่มอันน้อยอาจกันน้ำฟ้าที่หยดลงมาเป็นสายได้ แต่ร่มอันน้อยไม่สามารถกันน้ำที่สาดกระเซ็น เข้ามาด้านหน้าได้   เสื้อของจั่นเจาเปียกน้ำเป็นรอย เป็นวง เสื้อเปียก เป็นจุดๆ คล้ายปอดของจั่นเจาที่ดำเป็นจุดๆ จากพิษของควันบุหรี่   จั้นเจาแวะโรงเตี๊ยม เพื่อซดเมรัยให้หกรดเสื้อทับรอยจางๆของละออกน้ำให้หมด เหล้าหกรดเสื้อจั่นเจาเปียกชุ่ม   จั่นเจารู้สึกเท่ห์เหลือเกิน "เหล้าไม่หก แม่ตาย" เหล้าหมดไห เมรัยไม่ค้างจอก ก็ไม่มีสิ่งไหนจะหยุดการเดินทางครั้งนี้ได้   นารี-นางคณิกา ออกหากินตามโรงเตี๊ยม ใส่ชุดแดงสั้น รัด ยั่วยวน คล้ายๆกับว่า ที่บ้านของนางจนเสียเหลือเกินจนไม่มีปัญญาใส่เสื้อผ้าที่มากชินกว่านั้นได้   เงินที่นางเหล่านั้นหามาได้ ในบางครั้งบางวัน ยังมากกว่าการที่ปุถุนชนหาเงินทั้งเดือนเสียอีก แค่เครื่องนุ่งห่ม ไม่สามารถเปลี่ยนจากเศษผ้าเป็นชุดได้เทียวหรือ   คณิกานางหนึ่ง … Continue reading →